misyjne wieści z Kalahari
Dobrze znane jest powiedzenie, że Europejczycy mają zegarki, a Afrykańczycy mają czas. Moi ludzie na pustyni Kalahari nie raz do tego nawiązują. Zazwyczaj używają tego jako wymówki np. dla kilkugodzinnego spóźnienia na umówione spotkanie.
Kościół w Botswanie jest… kolorowy. Nie tylko w tym najbardziej dosłownym tego słowa znaczeniu, ale także pod względem strojów uczestników Liturgii. Bez wątpienia wielobarwność jest podstawową cechą kultury afrykańskiej w ogóle. Ale jest to też charakterystyczny element obrazu Kościoła tej części Afryki, w jakiej przyszło mi posługiwać.
Niniejsza opowieść jest więc o czymś, co Polsce prawie nie istnieje, choć może słuszniej by rzec – istnieje w stopniu znikomym.
Są ludzie wyjątkowi. Dowiedziałem się właśnie, że na wieczną ucztę u Pana odszedł jeden z nich. Świętej Pamięci Ks. Prałat Wiesław Wilk był nie tylko profesorem dla kilku pokoleń księży mojej diecezji, ale przede wszystkim nauczycielem tego, że będąc księdzem należy być najpierw człowiekiem.
Wraz z pierwszą wersją mojej strony przepadły publikowane tam materiały. Ponieważ posiadam część z nich przy różnych okazjach będę je przywracał do życia. Na początek może coś, co dziś mnie trochę bawi. Wtedy byłem na misjach w Afryce pierwszy miesiąc. Obecnie szósty rok. Ale cóż… wtedy, w kwietniu 2016 tak oceniałem sytuację:
Czy w Botswanie świętuje się Boże Ciało? Pewnie że tak! Oczywiście wygląda to nieco inaczej niż w Polsce. Najczęściej nie ma procesji. Nie ma wielkich obchodów. Sama uroczystość przeniesiona jest na niedzielę.
